Atropa

De paradox der vrede is dat ze veroverd moet worden. Met geweld. (Tom Lanoye)

In Atropa wordt de strijd om emancipatie bezongen in een taal die haar generatie het beste verstaat: die van pompende beats en messcherpe poetry. Atropa vertelt het verhaal van de oorlog om Troje en verenigt zowel qua thematiek als taal het klassieke en het hedendaagse in zich.

Atropa laat op een viscerale manier het geweld zien dat een oorlog met zich meebrengt. Het toont de angst waar dat geweld uit voortkomt en de ironische gedachte dat er op de weg naar vrijheid leed moet worden berokkend. De door mannen gevoerde strijd gaat in Atropa ten koste van de vrouw, die kind, liefde, lijf en grond verliest aan haar onderdrukker. Aan het eind van de oorlog komen Griekse vrouwen oog in oog te staan met Trojaanse vrouwen, die na de bezetting van hun stad de dood verkiezen boven een leven in repressie:

“U bent zo schuldbeladen als uw man — misschien nog meer, want u hebt nooit geloofd in wat hem drijft. Hij heeft tenminste een excuus, een vaderland — En hoe luidt uw verweer, waardoor u afzag van verzet? Hoeveel Trojanen zijn door u gered? Waar blijft de biecht, de boete voor uw zwijgzaamheid? Wat zou ik smeken? U staat bij mij in het krijt.”

Wil je de tekst (terug)lezen? Bestel hier het tekstboekje!

Atropa is geen onschuldig verhaal over een lang vervlogen oorlog, maar een oerverhaal over beeldvorming, onderdrukking en volkerenhaat. Door ingrijpende keuzes te maken bevragen de makers deze vertelling die aan de bakermat ligt van de Westerse literatuurgeschiedenis.

Tom Lanoye schreef Atropa. De wraak van de vrede. in 2008 voor Guy Cassiers bij Toneelhuis. Lanoye transformeerde het eeuwenoude verhaal van de strijd tussen Oost en West tot een kritiek op hedendaags imperialisme. Naomi Velissariou en Floor Houwink ten Cate maken Atropa tot een bacchanaal van taal. Ze bouwen de grote zaal om tot een arena van muzikaal geweld en beeldend spektakel. Het publiek komt in de glazen scenografie van Dennis Vanderbroeck binnen handbereik van de tragedie. Lanoyes ritmische messteken van taal worden gewet aan het sounddesign van Joost Maaskant en Jimi Zoet, dat varieert tussen de genres techno, doom, metal, hardcore, trap en drill. De kostuums van MAISON the FAUX maken van het strijdtoneel een death fashion show.

Naomi Velissariou en Floor Houwink ten Cate werken al vijf jaar samen in verschillende constellaties, onder meer aan de producties Sontag (2017), PERMANENT DESTRUCTION: The HM Concert (2019) en PERMANENT DESTRUCTION: Pain Against Fear (2020). Voor Atropa bundelen ze de krachten in een co-regie, hun gezamenlijke bestorming van de grote zaal.

Voor Atropa werken Theater Utrecht, Toneelhuis en Orkater samen aan een voorstelling waarin een generatie sterke vrouwelijke makers samen met een getalenteerd artistiek team hun licht laat schijnen op dit universele en actuele oorlogsrepertoire. Drie sterke partners in Nederland en Vlaanderen die artistiek avontuurlijk werk voor de grote zaal voorstaan, produceren met Atropa muziektheater pur sang.